Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn

Uit: Veldhuis en Kemper – Ravijn (2018)

Een poosje geleden ontdekte ik iets bijzonders in een koud en schaduwrijk verdomhoekje in mijn voortuin. Het is het hoekje dat ik al tijden aan wil pakken. Er liggen oude pallets, het staat vol onkruid en er liggen stukken hout en kapotte tegels. Ik zet er altijd mijn kliko’s neer, want het hoekje ziet er toch al niet uit. Toen het vuilnis werd opgehaald en ik de kliko’s pakte, zag ik opeens een zee aan paarse bloemetjes. Overal, tussen de pallets, achter de kliko’s en tussen de venijnige brandnetels, waren de meest heldere en dappere bloemetjes gaan bloeien. Frappant, omdat de bloemen in mijn bloementuintje dat ik goed verzorg, juist niet goed willen groeien. Op een plek waar ik het het minst verwachtte en waar ik het minst aan deed, ontstond er de mooiste gift.

Het deed me denken aan de veerkracht van de mens, wanneer het licht ver weg lijkt en er geen einde lijkt te komen aan donkere dagen. Juist in tijden van onzekerheid en uitzichtloosheid, wanneer alle vanzelfsprekendheden niet meer vanzelfsprekend zijn, op momenten waarop je het het minst verwacht, kunnen er enkele zonnestralen doordringen die zorgen voor verlichting, voor mildheid. Het vraagt veel moed om tussen het onkruid de bloemen te kunnen zien, maar toch, als zelfs bloemen op een donkere plek kunnen bloeien in de meest barre omstandigheden, durf ik er in overgave op te vertrouwen dat de lente weer zal komen.

Claudia, geestelijk verzorger i.o.