Wandelen langs het strand                                  Ervaringen van een geestelijk verzorger

Ik loop langs de vloedlijn op het strand. De wind in mijn haren en mijn ogen gericht op de golven… Het ruisen van de zee geeft mij rust en ik laat mijn gedachten de vrije loop. Flarden van herinnering komen af en aan. Flarden van verhalen doemen op… Verhalen van patiënten die aan mij als geestelijk verzorger in het ziekenhuis zijn toevertrouwd.

Een mevrouw vertelde mij over de moeilijke jaren die achter haar liggen, jaren gevuld met de ellende van een onveilige relatie. Maar ook jaren met een haperende gezondheid. En toch zag ik iemand met een enorme veerkracht. Toen ik haar vroeg wat haar op de been hield antwoordde zij: ‘’Iedere dag rijd ik met mijn rolstoel naar de waterkant. Daar sta ik een tijdje stil en vertrouw ik mijn zorgen toe aan de golven. En op een of andere manier komt er dan rust over mij heen en ontvang ik energie terug van de beweging van het water”.

Ook herinner ik mij het verhaal van een patiënte die iedere dag luisterde naar een lied van BLØF, getiteld Zoutelande. Dit lied stond symbool voor haar verlangen naar de zee en het strand bij Zoutelande. Op die plek was zij als kind vaak geweest in het vakantiehuis van haar ouders. Dolgraag zou zij nog een keer er naar toe gaan, maar het was maar de vraag of dit – gezien haar beperkte levensverwachting – nog werkelijkheid zou worden. Op een dag zie ik op de facebookpagina van de stichting Ambulancewens een foto voorbij komen, met een man en vrouw in de ambulance op het strand. En hoewel zij onherkenbaar in beeld gebracht waren,  herkende ik mijn patiënte – samen met haar zoon – op het strand van Zoutelande. Een prachtige foto, genomen vanuit de ambulance, met de blik gericht op zee. Ik besefte meteen wat dit voor mevrouw moest betekenen.

Ik loop verder langs het strand. Dan ga ik richting de duinen en kijk nog eenmaal naar de zee.
De verhalen laat ik achter in de golven.

Diny Wolters